Betrap je jezelf voor de zoveelste keer scrollend door Instagram, afvragend waarom alle andere personen op deze aardbol er beter uit lijken te zien dan jij? Zie je elke keer dat je de selfie camera erbij pakt weer iets dat je niet aanstaat?

Je bent niet de enige.

Man, wat kan ik opgezogen worden door de mening van anderen. Het doet me er oprecht toe wat anderen van mij denken. Ik wil aardig gevonden worden. En een beetje good looking. Of op zijn minst niet lelijk. En als ik zo door mijn Instagram snuif, lijk ik niet de enige te zijn. Maar waarom? En wat is überhaupt knap of lelijk? Waarom zijn we constant opzoek naar erkenning van relatief onbekenden?

De ongevraagde, stinkende mening van anderen

Het maakt niet uit hoeveel mensen positieve reacties achter laten, er hoeft maar één negatieve reactie te zijn en ik geloof het. De afgelopen jaren heb ik een paar opmerkingen in het specifiek gekregen die zijn blijven hangen. Misschien heb jij deze opmerking zelfs wel gemaakt. Of het nou op een forum was, onder een video of recht in mijn gezicht: ze doen allemaal pijn, zelfs al weet ik beter. Ik moet me er niets van aantrekken, negatieve reacties komen vaak voort uit jaloezie, ze hebben niets beters te doen, etc.

Ik weet het. Echt. Maar het blijft kut. Zoals die keer dat een paar meiden een nogal opmerkelijke discussie hielden op een nog opmerkelijker forum:

Ik vind Laura Brijde leuke video’s maken. En ze is knap! – *Wauw! Thanks*

 

Knap? Vind je? Vind ik helemaal niet. Ze heeft veel rimpels voor haar leeftijd. – *Huh?… *Pakt een spiegel erbij.* F*ck, ze heeft gelijk!*

 

De rimpels waren me niet opgevallen. Wel dat ze zich opmaakt alsof ze 14 is. *Wát! En ik maar denken dat ik er nog best iets leuks van wist te maken… *

Ik ben uiteraard niet de enige die zulke opmerkingen krijgt. Zo zei laatst een meisje waar ik bij zat tegen een vriendin van haar dat ze enorm brede heupen had. Gewoon, zomaar. En dat was niet als compliment bedoeld.

Op Muay Thai kreeg ik geregeld van hetzelfde meisje te horen dat ik zo dun was. “Die botten van jou steken uit, je bent te mager. Eet eens wat, mens.” En zo maakte ik een keer een foto met een groepje mensen uit Tony’s dorp, waarna een van de gasten op mij afkwam en uit volle borst riep:

“Ah, maar jij bent zo iemand die véél knapper is op een foto dan in het echt!”

Generation X

Kortom: er zijn genoeg redenen om je onzeker te voelen. Alsof de druk van social media en de hoge beauty standards nog niet genoeg zijn, krijg je de ongevraagde en vaak jaloerse mening van anderen er ook nog eens bij.

We leven in een tijd waar we meer dan ooit bewust zijn van hoe we eruitzien. Waar onze voorgaande generaties het vooral moesten doen met hun spiegelbeeld, zien we onszelf terug op foto’s, selfies, video’s en meer. Vind je het gek dat we anno 2019 zo enorm stil staan bij hoe we eruitzien en wat anderen van ons denken!

Allemaal leuk en aardig Lau, maar het is al deprimerend genoeg. Waar wil je naartoe met dit artikel?

Ik stuitte gisteravond op een YouTube video van TedTalk. Het is al een oude video en ik kan mij herinneren hem al eerder gezien te hebben, maar toch inspireerde het mij opnieuw om dit stukje te schrijven. In de video Looks aren’t everything. Believe me, I’m a model. gaat bloedmooie Cameron Russel in op de verdraaide modellenwereld.

Nu hoor ik je denken: Lekker makkelijk. Dat is alsof een rijk iemand zegt dat geld er niet toe doet! Ook bij mij schoot dat even door mijn hoofd. Zelfs zonder make-up en in een slonzige outfit straalde de schoonheid van haar af.

Ik moet toegeven dat ik een tikkeltje jaloers was, totdat ze iets noemde dat ineens mijn kijk op haar totaal veranderde:

Zeggen dat je een model wilt zijn als je ouder bent, is alsof je zegt de loterij te willen winnen.

Je hebt niet in eigen hand hoe je wordt geboren.

Cameron zegt in de video letterlijk dat ze geluk heeft gehad. Ze is geboren met de facial features en het lichaam die in onze maatschappij als perfect worden beschouwd. Als je het zo ziet, wordt het nog duidelijker hoe vreemd het eigenlijk is dat we elkaar anders behandelen op basis van hoe we eruitzien. Het klopt dat we vanuit de natuur geprogrammeerd zijn om symmetrie mooi te vinden, maar daar hebben lange dunne benen en onwijs dikke lippen niets mee te maken. Dit is iets dat wij mensen zelf bedacht hebben. Ondanks dat het ideaalbeeld elke zoveel generaties weer verandert, laten we ons er gek door maken.

Cameron noemde ook dat ze heel onzeker is. Ze durfde zelfs te zeggen dat modellen de meest onzekere personen zijn. Dit vind ik onwijs stoer. Je moet het maar durven, je voor miljoenen mensen zo blootstellen! Ondanks haar goede verhaal waren er ontelbaar veel reacties die zeiden: “Makkelijk praten, als je knap bent”.

Zo jammer. Waar we onszelf beoordelen om het niet hebben van het zogenaamd perfecte lichaam of gezicht, bekritiseren we ook iemand die dat wél heeft. Daar kan zij ook niets aan doen ;-).

Ik vond deze video zo interessant omdat het nog maar eens bewijst dat onzekerheid van binnenuit komt.

Jij, maar in een gerimpeld omhulsel

Je kunt aan tegenwoordig alles aan jezelf veranderen, blijven sleutelen tot je het voor jou perfecte uiterlijk hebt gecreëerd, maar 9 van de 10 keer zal je altijd weer iets nieuws vinden wat je onzeker maakt. Je ziet vaak jonge meiden met iets onschuldigs beginnen. Een spuitje in de onderlip, daar zou het écht bij blijven. Een paar maanden later is er ineens ook iets mis met de neus en kunnen de borsten ook wel iets groter.

Voor je het weet ben je jezelf kwijt en ondergedompeld in een zee vol onzekerheden die alleen maar dieper en wilder lijkt te worden.

Wat denken deze vrouwen te doen als ze de 60 bereiken?

Zelfs met botox en fillers is geen eeuwige jeugd mogelijk. Uiteindelijk, of althans, dat mogen we hopen, gaan we allemaal een berg vol rimpels, ouderdomsvlekjes en hangende huid tegemoet. En wat blijft er dan over?

Juist. Jij. Nog steeds de onzekere, jonge jij…

Maar dan in een gerimpeld omhulsel.

Lege zakjes

We worden allemaal zo nu en dan een beetje gek gemaakt door Snapchat, Instagram, advertenties, whatever. Ook ik ben schuldig (en vind me er toch een stuk beter uitzien met een iets ronder gezicht en grotere ogen, thanks Snapchat). Van het een op het andere moment maak je je ineens extreem druk om onnozele dingen zoals je de grootte van je neus of dikte van je bovenlip.

Mocht je jezelf weer eens betrappen op dit soort gekke gedachten, vergeet dan niet dat schoonheid tijdelijk is. Wie jij bent en hoe jij anderen behandelt, is iets wat niet vervaagt, gaat hangen of verrimpelt.

(Ook heb ik me altijd al afgevraagd wat er met de écht opgespoten lippen gebeurd als er geen fillers meer in zitten. Lege zakjes?)

Ik heb niets tegen cosmetische ingrepen. Ik vind het zelfs tof als jij een sterke persoonlijkheid hebt en het gewoon oprecht gaaf vindt, bijna als een expressie van kunst of fashion. Prima, moet je zeker doen. Wie weet vind ik het ook wat voor mezelf in de toekomst. Wat ik alleen jammer vind is dat deze beslissingen vaak worden genomen vanuit onzekerheden of het streven naar perfectie. Dát is wanneer ik me zorgen ga maken.

Hoe je eruit ziet verandert met de tijd, zoals het de afgelopen jaren ook heeft gedaan. Wie jij bent als persoon niet. Je zult de rest van je leven met jezelf moeten zijn en iets zegt me dat je over 30 jaar jaloers terugkijkt op je jonge, frisse jaren.

Waarom daar niet van genieten nu het nog kan?

Liefs,

Lau