Tweeduizendnegentien. Het duurt altijd even voordat ik gewend ben aan het nieuwe jaar. Dan stuur ik nog minimaal één factuur met 2018 eruit. Of schrijf ik de datum voor de zoveelste keer verkeerd. Een keer knipperen en 2017 was voorbij. Twee keer knipperen en we zijn alweer in 2019 beland.

Zal het hele leven zo snel blijven gaan, of komen er ook momenten van rust?

Dat zou fijn zijn, even een halte bijkomen van de snelvaart trein die het leven heet. Op het moment lijk ik namelijk alleen maar af en toe een kleine pauze voor het stoplicht te voelen, precies wanneer ik daar juist geen zin in heb. Wanneer ik aan het hardlopen ben en ik niet vooruit maar achteruit lijk te gaan, bijvoorbeeld. Of als ik eeuwenlang wacht op mijn bananencake uit de oven.

Voor de rest voelt het alsof ik al jaren keihard richting de finish ren, maar hoe dichterbij ik kom, hoe verder weg de finish lijkt. Ik steun op het publiek, zij die schreeuwen dat ik het kan, dat ik het ga halen, maar zelf ben ik me veelte bewust van de verzuurde benen en schreeuwt er een stemmetje in mijn hoofd: Lau, je moet harder, het is nu of nooit.

Dit jaar is nu.

Ik ben de afgelopen jaren veel met mezelf bezig geweest. Ik vond mezelf in het hardlopen, verloor mezelf een tijdje in een lichte obsessie met gezond eten en vond mezelf weer helemaal terug in Spanje. Daar bouwde ik een leven op, inclusief baardige Spanjaard en kitten Lynn.

Huisje, (palm)boompje, beestje.

Een lieve vriend, de leukste kat op aarde en mijn droombaan. Eigenlijk heb ik het volgens het boekje voor elkaar, maar toch ben ik nog niet helemaal tevreden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij met mijn leven. Ik voel me bevoorrecht en waardeer wat ik heb.

Op zakelijk vak is het alleen voor mij nooit genoeg. Ik moet getriggerd worden, uitgedaagd worden!

Misschien is dat ook wel menselijk, er zijn volgens mij maar weinig mensen die niet stiekem dromen over wat de mogelijkheden zijn. Ook is het de ondernemer in mij: aan de ene kant de nieuwsgierigheid naar wat ik zou kunnen bereiken in combinatie met een beetje financiële angst. Want wat als ik ineens niet meer interessant genoeg voor jullie ben?

Mijn voordeel is dat ik het type ben dat het goed doet op deadlines. Ik kan uren-, dagen-, wekenlang helemaal opgaan in iets. Dat is niet altijd per definitie iets goeds, maar dit jaar ga ik van die ambitie in mij hoe dan ook iets positiefs maken. Die lust is er immers altijd al geweest (en waarschijnlijk ook de reden dat ik voor de studie International Business and Languages koos).

Júíst nu ik alles op een rijtje heb, begrijp hoe ik in elkaar zit en omringd ben met een stevige basis vol liefde en steun, heb ik meer dan ooit het gevoel dat er ruimte is voor focus op mijn werkdoelen.

¡Viva goede voornemens!

Zo is de kans groot dat ik dit jaar aan een heel spannend project ga beginnen, waar ik, mocht dit goed uitpakken, snel meer over vertel. Ik heb ook meerdere goede voornemens, want ja, ik geloof wél in goede voornemens. Als je namelijk zoals mij bent, dan ben je gek op uitdagingen. Goede voornemens zijn net als short-time deadlines en een geweldige motivatie als je het mij vraagt.

¡Hola Amsterdam!

Één van mijn goede voornemens van 2019 is om maandelijks naar Nederland te komen, mocht mijn schema dat toelaten. Op die manier hoop ik weer éxtra leuke content te kunnen creëren voor jullie, mijn familie vaker te zien en vaker op events aanwezig te zijn. Een soort werkuitje, gecombineerd met familiebezoek. Leuk!

Hardlopen

2018 heb ik afgesloten met een 30 dagen gezond challenge en dat beviel me enorm goed. Dat is dan ook mijn goede voornemen voor dit jaar: het gezonde eten doorzetten en lekker blijven bewegen. Ik hoop weer een paar toffe races te rennen (de Zandvoort Circuit Run en Dam tot Dam loop staan hoog op mijn lijstje!) en misschien weer een halve marathon er tussen te plakken.

Voor een hele marathon wil ik op het moment simpelweg de tijd niet maken om eerdergenoemde redenen. Een marathon is niet iets dat je zomaar doet (poeh!) en een druk werkleven combineren met zware trainingen is uit ervaring geen goed idee.

Nederland?

Last but not least overwegen Tony en ik om een tijdje naar Nederland te komen. Zo, dat is eruit. Dit is niet per sé een goed voornemen, maar gewoon iets waar we over na denken. Het zou voor mij weer een enorme inspiratie boost zijn om een tijdje in Nederland te wonen, waar ik praktisch alles en iedereen om me heen heb.

Daarnaast is Tony gek op Nederland. Nu hij bezig is met zijn nieuwe studie kan hij dat praktisch vanuit elk land doen. Maar toch heeft elke medaille een keerzijde.

Is het het waard om ons appartementje in het prachtige Málaga op te geven? En is het haalbaar om een paar maanden in Nederland te overleven van één inkomen (ervan uitgaande dat Tony niet voor een paar maanden aan een baan komt).

Het zijn nu nog vage plannen, maar plannen die we zeker in beraad nemen. Spannend!

Naast mijn goede voornemens heb ik ook nog een paar wensen. Dingen waarvan ik hoop dat ze gebeuren, maar zelf (helaas) niet veel invloed op heb.

Wensen voor 2019

Zo hoop ik dat Tony eindelijk eens geluk heeft wanneer het op een baan aankomt. Ik hoop dat 2019 hem een mooie kans biedt en hoop nóg meer dat hij de kracht vindt om keihard te blijven knokken voor zijn studie.

Ook hoop ik dat het goed blijft gaan met mijn lieve oma, na een periode die er niet al te goed uitzag.

Ik hoop dat Bib het eerste jaar van de PABO fluitend doorgaat (no doubt!) en dat de mensen om mij heen die in 2018 diep in de put zaten er dit jaar met kracht en een glimlach uitklimmen.

Ik hoop dat jij, de lezer, weer een geweldig jaar tegemoet gaat. Vol lachen, tranen en warmte. Bedankt dat je hier, na al die jaren, nog steeds bent!

2019, ik ben er helemaal klaar voor!

Liefs,

Lau